Life tutorials

Το ωραίο με τη ζωή είναι ότι σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου σχέδια. Σε αφήνει ελεύθερο να κάνεις ο,τι γουστάρεις. Όμως μετά σε ρίχνει κάτω και σε διδάσκει. Μετά σε αφήνει να κάνεις όνειρα, να πράττεις όπως θες, να καταστρώσεις δικο σου τρόπο συμπεριφοράς και μετά μπαμ πάλι κάτω και σε διδασκει ξανά. Βλέπεις η ζωή είναι ένα μέσο στο οποίο διαμορφωνομαστε σαν χαρακτήρες (και σαν σαρκικά όντα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Βλέπω πόσα πολλά μαθαίνω καθημερινά από τους ανθρώπους, από τις συμπεριφορές αυτών και τις δικές μου, πόσο μπορώ να ρισκάρω και πόσο να προσέξω, πόσο φεύγω από τα όρια και πώς να συνετιζομαι, πότε να σταματώ και πότε να προχωρώ. Η αλληλεπίδραση με τους γύρω μου με φέρνει σε παθήματα τα οποία τελικά μετατρέπονται σε μαθήματα με έναν εκπληκτικό τρόπο!

Τα περισσότερα τα οποία σε διδάσκουν είναι τα αρνητικά.

Είναι απίθανο να κρίνεις με βεβαιότητα ότι η επένδυση της ζωής σου σε έναν άνθρωπο είναι 100% βέβαιη και βιώσιμη ή θα διαρκέσει όσο μακροχρόνια υπέθεσες. Βλέπεις, για να γίνει αυτό πρέπει και ο άλλος στον οποίο επενδύεσαι, να βλέπει τα πράγματα με παρόμοιο τρόπο με τον δικό σου γιατί διαφορετικά το ποσοστό αξιοπιστίας της επένδυσης σου πέφτει σημαντικά. Όταν για παράδειγμα βρίσκεσαι σε μια μακροχρόνια σχέση, εσύ, λόγω ιδιοσυγκρασίας, έχεις διαφορετικά όρια από τον άλλον όσο αφορά την υπομονή, την ανεκτικότητα, την εγκράτεια, την αξιοπιστία, την εμπιστοσύνη κτλπ. Αυτά τα όρια είναι τόσο σημαντικά ώστε να καθορίζουν πότε παίρνεις μια καινούργια πρωτοβουλία για πράξη ή απραξία! Πότε θα τερματίσεις κάτι ή πότε θα το τελειώσεις. Για πόσο θα συνεχίζεις να αγωνίζεσαι ή πότε πρέπει να σταματήσεις. Βλέπεις αυτά είναι αυτονόητα..το δυσάρεστο όμως (και αυτό που σε διδάσκει) είναι όταν τα δικά σου όρια είναι διαφορετικά από τον άλλον που είναι μαζί σου. Όταν εσύ έχεις σχέδια μετά το λόφο ενώ ο άλλος πιστεύει στα μάτια του που δεν γνώρισαν ακόμα την κορυφή και εξασθενεί. Δυσάρεστο είναι όταν δεν έχεις δύναμη να τραβήξεις αυτόν που τα μάτια του ακολουθεί μέχρι εκεί που δεν φαντάζεται. Τραγικό είναι όμως να τον σπρώχνεις και αυτός να μην ελπίζει πια αφήνοντας τον εαυτό του εξασθενημένο στο μέσο της διαδρομής.

Αυτό είναι ένα μάθημα λοιπόν. Το πώς θα το πάρει κανείς εγώ δεν είμαι κατάλληλος να κρίνω, όμως καταλαβαίνω πως τα πράγματα ευτυχώς ή δυστυχώς στη ζωή μας όχι απλά δεν έρχονται όπως τα θέλουμε, αλλά μας αρνούνται με αισχρό τρόπο. Εκεί πρέπει να έχεις τη δύναμη, να πάρεις τα πόδια σου και να συνεχίζεις μπροστά. Ακόμα κι αν χάσεις αυτό που σου έδινε πάντοτε δύναμη, ακόμα κι αν έχασες αυτόν με τον οποίο ήθελες να φτάσεις στο τέρμα.

Ας μας ευλογεί όλους ο Θεός να κάνουμε πάντα το σωστό είτε συμφωνούμε με την απόφαση είτε όχι.