Μια τραγικη παρωδια

Ένα παιδάκι αγαθό και ανυποψίαστο βυθισμένο στην άγνοια και καθοδηγούμενο από την φαντασία του. Έτσι ξεκινάμε όλοι οι άνθρωποι. Οι άστεγοι, οι αγενής, οι ευγενικοί, οι φανατικοί, οι άθεοι, οι "προβληματικοί", οι "επιτυχημένοι", οι "φυσιολογικοί" ^. έτσι ξεκίνησαν όλοι. Μετά γεννήθηκαν οι επόμενοι και αποτέλεσαν μία επόμενη γενιά. Έπειτα οι υπόλοιπες ακολούθησαν. Το μέλλον κοίταζε ανέκαθεν στο παρελθόν και έθετε πρότυπα. Σπουδαίους ανθρώπους που κατάφεραν πράγματα και χειροτονήθηκαν από τα κριτήρια της έκτοτε υφιστάμενης κοινωνίας ως επιτυχημένοι. Άνθρωποι πλούσιοι, με πολλές γνώσεις, έξυπνοι, ταλαντούχοι, χαρισματικοί και εφευρέτες. 

Όταν ζεις την ηλικία σου είναι δύσκολο να αντιληφθείς κάποια πράγματα με την κρίση και την εμπειρία που έχεις τη στιγμή που συμβαίνουν τα διάφορα γεγονότα γύρω σου. Αυτό όμως που θα μπορούσε κανείς να κάνει, είναι να επεξεργάζεται κάτι πιαστό, δηλαδή, το παρελθόν του αφού είναι κάτι το οποίο ήδη συνέβη και να δώσει μία έστω υποκειμενική ερμηνεία σε αυτό.

Καθώς μεγαλώνω, συλλέγω σιγά σιγά κομματάκια γνώσης τα οποία με φέρνουν όλο και πιο κοντά στα άπιαστα πρότυπα που δημιούργησε η γενιά μου. Έπειτα εξαρτάται από εμένα εάν θέλω να τα φτάσω ή ακόμα και να τα ξεπεράσω και να γίνω "σπουδαίος της εποχής μου". Άμα θέλω, θα το κάνω και άμα δεν θέλω θα ακολουθήσω άλλον δρόμο και θα γίνω κάπου αλλού πρότυπο, μέχρι κάποιος σε άλλη γενιά να με ξεπεράσει. Χαχ...

Είναι κωμικοτραγικό.

Κωμικό γιατί η αναφορά σε αυτό μοιάζει με περιγραφή ενός αγώνα δρόμου χωρίς νόημα.

Τραγικό γιατί στηρίζουμε ολόκληρη την διαδρομή μας σε αυτό προκειμένου να "γίνουμε καλύτεροι" και "επιτυχημένοι".

Αν μπορώ να φτάσω ψηλά γνωρίζοντας ότι κάποιος μετέπειτα έχει τη δυνατότητα να με ξεπεράσει και το κάνει, τότε για τι ακριβώς αγωνίζομαι?

Αν θεωρήσω τον ιδανικό άνρθωπο που ξεπέρασε όλα τα πρότυπα και όλους τους στόχους των πάντων και έφτασε σε σημείο πραγματικά αξεπέραστο για κάθε γενιά, τότε η μόνη ουσία σε αυτό είναι η παροδική δόξα που θα νιώθει όσο ζει, πλυμμηρισμένη στον εγωκεντρισμό και την ανάγκη του για αναγνώριση. Επίσης προσφέρει σε μεγάλο βαθμό στους υπόλοιπους ανθρώπους αφού έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι που μπορούν να δουν και να ακούσουν και να αγγίξουν! Καθώς έρθει η μέρα που ο ιδανικός αυτός άνθρωπος φύγει, αυτό που μένει για τους υπόλοιπους είναι η πίστη. Όχι όμως η ελπίδα. Μένουν κενοί από ελπίδα γιατί ο ιδανικός άνθρωπος έφυγε, δεν ζει πλέον, δεν μπορεί να καθοδηγήσει. Μένει το κοπάδι χαμένο και ψάχνει για το επόμενο πρότυπο.

Μέχρι ο ιδανικός άνθρωπος να καταργήσει τα προηγούμενα πρότυπα, οι άνθρωποι στηριζόντουσαν και πίστευαν σε αυτά? Άρα ο ιδανικός άνθρωπος τι έκανε? Τους κατέστρεψε όλο τον κόσμο γύρο τους ή τους δημιούργησε έναν καινούργιο? Μάλλον τους δημιούργησε καινούργιο, πολύ απλά γιατί δεν θα θελήσουν ποτέ να παραδεχτούν ότι τα πρότυπα τους είναι λάθος.

Πόσο τραγικό και αστείο πραγματικά να βλέπεις ελπίδα σε κάτι παροδικό.

Πόσο χειρότερο είναι να δίνεις το μήνυμα αυτό στις επόμενες γενειές προκειμένου να τις "διδάξεις" έτσι ώστε να βρουν πιο έυκολα τα βήματα τους και το νόημα της ζωής.