Η κασέτα

Οι αναμνήσεις της ζωής μου σαν κασέτα παίζουν ξανά και ξανά και ξανά. Δεν λογαριάζω χρόνια, δεν λογαριάζω ημέρες, όλα συνέβησαν κάποιο καιρό πριν, τα θυμάμαι όμως σαν να ήτανε χθες. Τα ξαναζώ και πρωταγωνιστώ ακριβώς όπως παλιά. Τοποθετώ το νου μου στο ίδιο σκηνικό, νιώθω τις εποχές να αλλάζουν, φυλλομετρώ τις μυρωδιές μέχρι να σταθώ σε κάτι σαγηνευτικό.

Όλα επαναλαμβάνονται σαν να μην θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Σαν να μην θέλω να αποχωριστώ ούτε να ξεχάσω όλα όσα έχω βιώσει. Δεν μένουν όμως οι κουβέντες. Τα συναισθήματα μένουν. Οι μυρωδιές. Οι εικόνες. Εικόνες χωρίς φωνή. Εικόνες που επισκιάζονται απο την οχλαγωγία των συναισθημάτων μου.

Είμαι ευγνώμων για όλα. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευλογημένος σε αυτή τη ζωή. Βρίσκω τον εαυτό μου σε στιγμές υπέροχες, πανέμορφες, στιγμές που μαγνητοσκοπήθηκαν στην κασέτα αυτή που παίζει ασταμάτητα.

Η αλμύρα στο δέρμα μας το καλοκαίρι, ο ήχος από τα αφρώδες κύματα που σπάνε στη μαλακή επιφάνεια του άμμου, το μούδιασμα στα χέρια μας που για ώρα χρησιμοποιούσαμε σαν μαξιλάρι. Η μυρωδιά του ξηρού σιταριού που χορεύει με το αλάτι της θάλασσας στον απαλό αέρα που φέρνει η δύση.

Και ξαφνικά όλοι έφυγαν, με αυτούς και ο ήλιος. Μείναμε εμείς. Μου λες να πάμε μαζί τους γιατί βραδιάζει. 

Εγώ όμως κόλλησα.

Έμεινα για πάντα εκεί σαν να σταμάτησα το χρόνο...

Συνεχίζω μαζί σου αλλά αφήνω το μυαλό μου εκεί να φυλάει τη θάλασσα. Πέρασε πια το φως και έφθασε το θερινό αυτό βράδυ. Ανοίγω εντελώς το παράθυρο και ταξιδεύω με το παγωμένο αυτό αεράκι των καλαμιώνων.

Έτσι αφήνω και την καρδιά μου στο βραδινό εκείνο...

Με κάθε μικρό έναυσμα επιστρέφω στη θάλασσα, επιστρέφω στο γλυκό αυτό περίπατο της καρδιάς. Και δεν μετράει τίποτε περισσότερο παρά αυτή η στιγμή που βρίσκομαι και πάλι εκεί...